Նախ, եկեք հասկանանք` ինչ է ստարտափը:
Ստարտափը ընկերություն է, որն առաջարկում է սկզբունքորեն նոր ապրանք կամ ծառայություն։ Ստարտափի սահմանման մեջ կարևոր է ոչ միայն բուն ապրանքի՝ նորույթ լինելը, այլ նաև արտադրական միջոցների, բիզնեսի կազմակերպման սկզբունքների, թիրախային լսարանի ընտրության, տեղեկատվության տարածման և այլ գործընթացների նորարարությունը։ Այս իմաստով ստարտափ կարող է համարվել ինչպես նորաստեղծ փոքր ընկերությունը, այնպես էլ վաղուց գոյություն ունեցող ընկերության մասնաճյուղը։
Նոր պրոդուկտները խիստ հազվադեպ են հաջողության հասնում, և ձեռնարկատիրական ոլորտի նորեկներին ոչ միշտ է հաջողվում ռեալիզացնել իրենց ողջ ներուժը։ Գրեթե բոլոր ստարտափները դատապարտված են ձախողման, սակայն, ըստ Էրիկ Ռիսի, դրանց ճակատագրում պատահականության դերը զգալիորեն չափազանցված է։
Հատկապես դժվար է ստեղծել իսկապես հեղափոխական մի բան արդեն գոյություն ունեցող ընկերությունում, քանի որ ինովացիաներն իրենց բնույթով հեղափոխական են:
Պետք չէ ընկնել ծայրահեղությունների գիրկը և մտածել՝ իբր ստարտափն անհնար է կառավարել։ Ստարտափը անցնում է մի ճանապարհով, որը կազմված է փորձերից ու սխալներից։
Խնայող ստարտափի կոնցեպտը վերցված է խնայող արտադրության ճապոնական կոնցեպտից, որն առաջին անգամ կիրառել է Toyota-ն։ Թեպետ ոչ բոլոր ստարտափներն են իրենց գործունեությունը ծավալում արտադրական ոլորտում, այնուամենայնիվ, այս սկզբունքների մեծ մասը կիրառական են ամենուր։
Ռիսը պնդում է, որ սկզբնական շրջանում պետք է հնարավորինս մինիմալ չափով թարմացնել նոր ապրանքի ֆունկցիաները։ Դա կօգնի խուսափել ժամանակի և գումարի անիմաստ կորստից. չէ՞ որ հետագայում կարող է պարզվել, որ այդ ֆունկցիաներից շատերը պարզապես պետք չեն հաճախորդներին։ Ստարտափը, ասում է նա, պետք է կենտրոնանա սահմանափակ թվով ցուցանիշների վրա, փորձարկի իր գաղափարը և հետո արագորեն համապատասխանեցնի ապրանքը միակ կարևոր գործոնին՝ շուկայում կենսունակությանը։
